Spotkanko a potem w teren pobrykać trochę korzystając z tego, że na kołach wciąż lacie.
Mało się nie zabiłem na zjazdach i hopkach bez tego sprzętu całego :P miotało mną jakoś. A na podjazdach koło rwało. Dziwnie ;)

Na Plac Wolności na spotkanie, później tego dnia wreszcie karczer i umycie błota. Najdroższy karczer w moim życiu, a rower i tak nie domyty :P

Na Kończyce z ekipką na piwko w deszczu, after na Guido i dom

Sudety przejechane. Może nie tak dokładnie jak planowałem, ale jakoś tak wyjazd trochę zmienił swe oblicze :). Tak czy siak wyryp chciałem, wyryp miałem. Sprzęt spisał się doskonale (może poza skaczącym łańcuchem, ale z tym to po prostu trzeba coś zrobić. A i blatu niezbyt dużo używałem :P). Organizm hm. Najgorzej było z krzyżem, odpadającym czasem masakrycznie. To był najgorszy element podjazdów. A potem już zjazdów, płaskich, leżenia, siedzenia - wszystkiego. Ben Gay pomagał tylko na chwilę, i to też nie za każdym razem. Mięśnie bolały pod koniec.

Najgorsze było natomiast wyczerpanie organizmu pod wieczór, prawie codziennie ostatnie kilometry był bardzo ciężkie. Wypłukany z minerałów, bez czasu na odpoczynek, ze zwiększającymi się ilościami podjazdów. Wstawałem wcześnie rano i jechałem.

Orientacyjnie planowałem dwa tygodnie, zrobiłem to w 5 dni. A to wszystko przez motywację ;) miało być 6, a udało się nawet urwać jeszcze pół dnia. I fajnie. I wiemy, że Sudety na rowerek bardzo fajne, z paroma wyjątkami i uwagami :P.

Dziś błoto już zmyte, rower po serwisie, ja wypoczęty. I teraz człowiek żałuje, że tak się śpieszył ;). I powyżej trzech dni na bajku w górach to do dupy samemu...

Statystyki.

- około 10 gleb? :p
- kilkanaście konarów w kołach
- 0 kapci (a tachałem trzy dętki..)
- 0 poważnych serwisów
- 0 awarii sprzętu
- trochę stłuczeń, w cholerę zadrapań
- jeden ból głowy :P
- 3 browarki + browarki pociągowe
- mokre buty od początku do końca
- dupsko suche! Spodnie są genialne :D
- zgubiona rękawiczka
- 7 herbat, dwa chleby, 1 liofilizat, dwa obiady, 6kielbas, kilkanascie litrow wody, kilka izotonikow, kilka czekolad, kilkanascie batonow
- jeden płatny nocleg (10zł)
- 12,5 godziny w pociągach
- 250 km
- 12 900 metrów podjazdu

Może komuś się przyda - ekwipunek:

Pod kierownicą: namiot Hannah Troll S (3kg)
W podsiodłówce: dętka, łyżki, toolkit, skuwacz, zapasowe ogniwa do łańcucha, linka przerzutki, zipy, nóż, palnik Campingaza, zapasowe baterie do czołówki i lamp, olej. Pompka przy ramie.
Plecak: bukłak 2L, śpiwór (Alpinus Fibrepro 1500 - 1,3kg), ręcznik (nast. razem nie biorę, tylko jakąś małą mikrofibrę), kubek, menażka, szczoteczka do zębów, pasta, dwie dętki (nast. razem bez-tylko w podsiodłówce. Chyba :P), karimata (10mm, z ALU), pusta/półpełna butelka z wodą, aparat, napalm w tabletkach, napalmokuchenka jednorazowa :P, nabój Campingaza, chwytak do naczyń, sztućce, czołówka, mapy, ładowarka do telefonu, ładowarka do aparatu, ładowarka do akumów do lamp (nast. razem na taką trasę bez - i tak nocleg przed zmrokiem, raczej), szmata do bajka, beznyna, szczoteczka do napędu, MP3, worki, srajtaśmek, chusteczki nawilżane (a.k.a. prysznic :P).
Żarło: 3 liofilizaty (2 zostały-krótszy wyjazd, oszczędzałem :P), 2 gotowe porcje makaronu itd, dwie czekolady, kilka batonów, 1 izotonik, herbata, cukier, sól, chleb, szynka, salami, serek, konserwa turystyczna, ser topiony w plasterkach, duże opakowanie LuGo.
Ubranie: spodenki + drugie na sobie, kalesony termiczne do chrapania :P, koszulka oddychająca (na sobie cały czas), koszulka rowerowa (nast. razem nie biorę), bluza rowerowa, kurtka przeciwdeszczowa, 4 pary skarpetek bajkowych, rękawiczki (a potem rękawiczka :P). Szkła w okularach żółte cały czas, bez zapasowych

Śnieżnicki PK -> schronisko PTTK na Śnieżniku -> Marcinków -> Trzebieszowice -> Góry Bardzkie -> Bardo Śląskie -> DOM
60km, 4080 metrów w górę

Dzień zaczął się zimno i szybko ;). Z wypoczęciem raczej średnio. Zwłaszcza, że rano bez śniadania - zimno no i szkoda czasu, chciałem szybko dotrzeć w miejsce, gdzie mogę legalnie przebywać. Tak więc z samego raaaana uphill. Podjazd i podjazd i podjazd aż do Schroniska. Gdy wpadłem w rytm szło bardzo ładnie, miejscami kryzysy, miejscami kamerdolce robiły swoje. Wreszcie osiągnąłem schronisko na Śnieżniku, podczas gdy mieszkańcy ów dopiero wstawali. Podładowanie komórki, gdyż znów rezerwy. I rzut oka na mapę, planowanie. To było już prawie pewne - zepnę się, nie dam się i wrócę w piątek zamiast w sobotę! :D. Przynajmniej taki był plan. Zjedzone, podładowane. MP3 na uszy i wyrywam się ze schroniska czym prędzej połknąć zjazd, którego część przed chwilą pokonywałem. Jeszcze krótki serwisik hamulca. Żwawo w dół do muzyki, kolejne odpryski na ramie od wzburzonych prędkością mego bolidu kamieni. Odpadające z mrozu dłonie (wspominałem, że wcześniej podczas wyjazdu zgubiłem jedną z rękawiczek? :P genialnie. Druga [lewa] została, będzie w kuchni do łapania garnków :D. Akcent rowerowy, hell yeah!). Skopałem trochę trasę i musiałem robić trawers przez szczyt, gdzie zamiast mężczyzn (Ci schodzili z piwkami w dół) wiatrołomy wycinały dupnymi siekierami kobiety :P. Także strzeżcie się! Zmiany nadchodzą :D.

Dopadłem czerwony, który wcześniej zgubiłem i gnałem dalej, czasem pokonując podjazdy. Potem w sumie więcej było podjazdu niż tego zjazdu :P. Ale generalnie tempo bardzo żwawe. Ominąłem Czarną Górę i pognałem terenem do szosy 392, którą przeciąłem zaliczywszy po drodze kolejną glebę tego wyjazdu ;). Tam złapałem żółty pieszy. Niesamowicie piękny szlak, wszystko rozległymi polami, z mega widokami na niższe partie gór, widoczne także wyżyny które powoli schodziły w równiny. Widok w każdą stronę zapierał dech w piersiach. Kiedy osiągnąłem najwyższy szczyt zrobiłem panoramę i pojechałem dalej - zjazd z takimi widokami nie był zbyt bezpieczny ;). Później już bardziej interwałowo aż dorwałem się do czerwonego rowerowego, który gdy już skończyły się podjazdy i zaczęły zjazdy do Trzebiszowic - okazał się FANTASTYCZNYM szlakiem.

Otóż i wspomniana panoramka:


W Trzebiszowicach przerwa na loda, zgubienie legitymacji i robienie kanapek, planowanie. Dalej czekał mnie asfalt, mniejszej lub mniejszej jakości - zielona trasa rowerowa. Podjazd, podjazd, podjazd, podjazd. Nie muszę mówić jaka była to katorga z takim bagażem, takim dystansem w nogach i na laćkach 2.4 i 2.5. Ale wiernie lub niewiernie parliśmy do przodu z nadzieją, że to się skończy i zacznie się chociażby teren... Już niech będzie pod górkę, ale nie szosą. Tak oto po wielu metrach w pionie i z myślami, że to tutaj Lang powinien organizować Tour de Pologne a nie robić bezsensowne rundki wokół Zameczku, dotarłem do DK46. Tam wreszcie Góry Bardzkie miały pokazać na co je stać, a ja miałem dorwać czerwony rowerowy i wreszcie - teren! Niestety dużo było tam podjazdu ;). Ale raz po raz ruszając korbą z nogami niczym flaczkami - parłem do przodu. Czas uciekał, a mi wydawało się że jestem mocno w dupie z trasą. Okazało się jednak, że to znów niedokładność mapy i nagle moim oczom okazało się rozwidlenie szlaków które oznaczało dla mojego zmęczonego organizmu tylko jedno - ZJAZD :D. Finalny, królewski zjazd prosto do Barda Śląskiego, gdzie miał zakończyć się mój sudecki wyryp. Zjazd wypaśny i superaśny. Pełen achów i ochów i szybkich zakrętów. Niestety, generalnie rzekłym że nudny ;). Tylko mi sprawiał radość bo z tymi bagażami jechało się go całkiem OK. No i mogłem szybko sunąć w dół na pociąg i po Browarek ;). Chociaż i tak nie do końca dało się dokręcać prędkości bo na blacie łańcuch skakała po 4 kilometrach w pionie tego dnia mój krzyż nadawał się tylko do wymiany.

Ale dorwałem się do centrum, zjazd na "dworzec", po drodze sklep. I jeszcze pomoc napotkanemu kolesiowi, który nie miał czym wina otworzyć (korkowane), to nax nagle wymyślił że jego pompka nadaje się do tego lepiej niż idealnie :P. Opatentuję.
Dorwałem się do kibla w kierunku Wrocław Główny. Przede mną znów ponad 5godzin podróży, kilka przesiadek, część trasy na podłodze. Ale grunt że przejechałem :).

Z Wrocławia część trasy z bikerem na ładnym Krossie. I część trasy z podchmielonym jegomościem, który uraczył nas historią swojego życia =D. W Gliwicach spotkałem się z Tą, dla której te kilka dni zostały tak bardzo napięte w harmonogramie i dla Której cały ten wyjadz tak bardzo został skrócony :).
Po kolejnej przesiadce stacja docelowa. W Zabrzu pełen wigoru (taa :P) poskracałem sobie trasę chodniczkami, "mknąc" do domu :).


Podjazd pod Śnieżnik. Każdy powód dobry żeby stanąć, na przykład zdjęcie :P bo nie żeby ten wodospadzik był jakiś wyjątkowy :p


Fotka spod Śnieżnika ;] to w mordzie to lizak-nagroda :P


Wiele patoli i gałęzi chciało się ze mną zabrać, oj wiele :P


Highroller pięknie wgryza się w glebę. Tylko szkoda, że to tak spowalnia człowieka


Pola, tym razem polskie :) wcale nie nudne, takie widoczki, takie powietrze!


Asfalt i kapcie. Awrrr


Widoczki ze zboczy Gór Bardzkich :) już powoli płasko


Bardo Śląskie, finisz =)


ROGACZE! :D

PTTK Pasterka -> PN Gór Stołowych -> Szczytna -> Góry Bystrzyckie -> Bystrzyca Kłodzka -> Międzygórze -> Śnieżnicki PK
65km, 2030 metrów w górę

Dzień rozpoczął się ospale, długo leżałem i odpoczywałem, spakowałem wszystko dopiero przed 9 i udałem się na śniadanie do cywilizacji - do środka schroniska. Tam dużo szamania, planowanie kolejnego wyrypanego dnia aby wracać na Śląsk w sobotę. Byłem ciekaw realności tegóż planu.
Wyjechałem i od razu trafiłem w strumień, zarówno z góry jak i z dołu. Dużo wmordęwindu na otwartych przestrzeniach, do tego odczuwałem zmęczenie ud. Pomijam tu krzyż, który bolał mnie od pierwszego dnia, do dziś mój umysł wie, że ma nawet o tym nie myśleć tylko przeć do przodu =P.

Monotonia troszkę, ale wreszcie wjechałem w coś co osłoniło mnie od wiatru. Przemykałem żwawiej między skałkami, czasem zjeżdżając w kierunku niektórych. Zaliczyłem też "Rogacza" o wzroście 689metrów, nie mogłem się powstrzymać :D. Przynam się też uczciwie że obsrałem Park Narodowy =P. Zgorszonych przepraszam :P.

Po podjazdach nadszedł czas na długi zjazd asfaltem/szutrem. Żwawo minęła droga do Szczytna, gdzie uzupełniłem zapasy i dobity wagowo udałem się gdzieś w plenerek zjeść. Zaczął się długi podjazd, kiedy postanowiłem po dłuższym czasie wreszcie stanąć i zrobić normalne jedzenie - zaczęło lać... Nie było jak za bardzo robić am, ani gdzie się schronić. Tak więc z karimatą pod dupą, na plecach i nad łbem osłaniałem się od deszczu i marzłem sobie, marnując drogocenny czas. Do tego cierpiał przy tym mój krzyż, który plecaka i podjazdów miał już dość. Gdy przestało lać skierowałem się w dalszą drogę w górę. I w górę. I w górę. I w sumie byłem święcie przekonany, że wjeżdżam jakoś od dupy strony na Mt Everest. Jakież było moje zaskoczenie gdy WRESZCIE wdrapałem się na coś co wydawało mi się końcem podjazdów tego dnia, i zaczął się zjazd. Źle popatrzyłem na mapę i to był ten cały zjazd, na który czekałem. Rozczarował, bo po kamerdolcach i mnie męczył. Niedługo potem w promieniach słońca siliłem się liofilizatem i innymi dobrymi rzeczami, aby jakoś dobić swe ciało energią. Rzut oka na mapę i padł kolejny durny pomysł - dojadę na pole namiotowe pod Śnieżnikiem. Gdy po pewnym czasie tego przydługiego popasu popatrzyłem na zegarek, zaczęło mi się bardzo śpieszyć... :/


Znów podjazd (bezendu, bezendu, bezendu bezeeeenduuu...), którym dopadłem zielony rowerowy wzdłuż rzeczki Bystrzycy (wolałem zielony niż czerwony, który wiódł drogą o nazwie "Wieczność" :P psychologia.). Dokręcałem ile było sił w nogach, mknąłem szutrem i łykałem spore ilości błota. W Bystrzycy pojawiłem się więc szybko, ale z lampką rezerwy bijącej mnie po gałach. Odwiedziłem dwa sklepy pytając o Powerade'a, ale nieciekawe miny ekspedientek nie wróżyły sukcesów w tej kwestii... Pognałem dalej do Bystrzycy Kłodzkiej, którą pokonałem jak najszybciej się dało (wciąż bez powodzenia w polowaniach na izotonik. I do teraz nie wiem czemu nie kupiłem wtedy wody), jakoś dziwnie się w tym mieście czułem. Choć ładne. Poszukiwania wyjazdu z centrum i Sudeckiego Szlaku Konnego, aby skrócić drogę i nie jechać asfaltem. Szlak odnaleziony, ale teraz wiemy że ten wybór to był błąd ;). Szlak prowadził przez pola, drogami zrytymi przez traktory. Koła mojej krówki fullki ledwo obracały się w tym gnoju (no dobra, gnoju tam nie było ale konsystencja podobna :P). Niesamowicie lepiący się rodzaj błota. Myślałem, że w piastach to ja mam kwadraty, albo że coś ciągnie mnie do tyłu... oO. Do tego z nieba naparzała mocna latara, natomiast w bukłaku rezerwy... Gdy dorwałem się wreszcie do jakiejś dróżki, postanowiłem olać dalszą część tego szlaku konnego i rwać do Wilkanowa po wodę i dojazd do Parku asfaltem.

Wtedy już na dobre zaczął się podjazd. Do Międzygorza wtoczyłem się z ekstremalnie małą prędkością, na młynku w miejscach, gdzie nie powinno wcale go być. Lekki zryw sił w centrum co by się nie pogrążyć bo ludzie patrzą, potem kolejne zrywy "bo już przecież tak blisko i będzie pole!". Stromy podjazd i oto jestem! Oto jestem. Oto jestem ja, Merida ale nie ma pola namiotowego. Kwa. Jest parking. I tyle, totalne zadupie. A od dawna jestem już w Parku Narodowym, kończy mi się asfalt i zaczyna główny szlak turystyczny na Śnieżnik. Trudno, jadę dalej bo widzę na mapie że jest wiata, a prowadzi do niej droga dojazdowa do schroniska, miły szutr i kamyczki. Podjazd once again. Dotarłem na miejsce, szukam wiaty, skrajnie wyczerpany. Nie, tu także mapa sygnowana wydawnictwem ExpressMap dała dupy, po raz kolejny podczas tego wyjazdu. Nie ma żadnej wiaty, tylko jedna ławka i pozostałości po ognisku. Olewam, nie mam sił jechać dalej a zrobiło się już prawie ciemno. Rozkładam namiot, chowam rower i zbieram gałęzie na ognisko bo jestem głodny niczym wilki, które pewnie siedzą i patrzą się co ja durny robię.

Wizja mandatu przyspieszyła moje przygotowania do ogniska, które z wielkimi trudnościami udało mi się wreszcie rozpalić. Małe, jak zawsze w górach bo po co palić duże skoro do małego można bliżej podejść :). Grzejemy kiełbaskę, jakąś starą suchą bułkę znalezioną na dnie plecaka (co będę wyrzucał :P). Wtedy z oddali słychać quady strażników. Zrezygnowany piekę dalej kiełbaskę, bo co mam robić? Podjechali, poświecili, pogadali, pojechali dalej. W tym momencie nie miałem pojęcia czy zostawili mnie na później czy po prostu olali. Stresu było więc w cholerę, klnięcia sobie w twarz także. Telefonu nie było bo nie. Był tylko księżyc zachodzący powoli nad Śnieżnikiem, mnóstwo gwiazd, błyskawicznie zgaszone ognisko i czmychnięcie do namiotu, bo w dolinie i przy strumyku było już bardzo zimno. W namiocie jeszcze czekolada i już sen, słuchając przechodzących nieopodal turystów, których ledwo słyszałem przez ów strumyk. Oj niemiło i niełatwo mi się zasypiało. Zwłaszcza, że spodziewałem się wizyty strażników.

Na szczęście - przyszedł sen a strażnicy nie. Widać wyglądałem nieszkodliwie. Zresztą kurna kłóciłbym się! :P. Co nie zmienia faktu, że był to jeden z głupszych noclegów w moim życiu. W nocy poniżej 5 stopni ale ciepły śpiwór ratuje sytuację. Tylko cięzko z niego wyjść ;) a wychodziłem przed 5 rano, żeby szybko się zebrać.


Rowerowa wizja Stołowych. Przynajmniej wiadomo skąd ta nazwa :P


Sporo rzek miało taki kolor, ja nie wnikam :P


Powinienem to opatentować


<3 69 =P


Bystrzyca Kłodzka



Szlak kuński, kwa mać :P



Błotko prosto z pola


Pole namiotowe -_-


A oto moja miejscówka

Mieroszów -> Góry Suche -> Czechy -> Radków -> PTTK Pasterka
55km, 2960 metrów w górę

Zerwałem się niedługo po 5, jednak wyjazd później z racji śniadania w bardziej cywilizowanych warunkach (stół :P). Dojazd do Mieroszowa i stamtąd wjazd w Park Krajobrazowy Sudetów Wałbrzyskich, które przypadły mi do gustu. Na żółtym szlaku GENIALNE miejscówki na obóz... Kolejny dzień, gdy miejsce dużo lepsze na obóz znajduję niestety za późno :P tylko jak tu szukać i szukać skoro chce się już usiąść i zjeść, a nie wiadomo co przed nami :). Niestety mapa ów genialnych wiat nie widzi... -_-. Podjazd i podjazd i wreszcie jestem w schronisku PTTK Andrzejówka, położonym w genialnym miejscu, z mnóstwem szlaków rowerowych w jego otoczeniu. Wchodzę do środka z nadzieją na podładowanie niezbędnej Nam wieczorami (i nie tylko) komórki. Chciałem też coś z kuchni, ale jak to na moje szczęście wyjazdowe przystało - w schronisku brak prądu, kuchnia też nieczynna :P. Pozostało wziąć herbę i siąść nad mapą. Musiałem szukać prądu, a nie było z tym łatwo. Pojawił się pomysł dużego przyspieszenia, jeszcze większego nadrabiania czasów i dostania się tego dnia w Góry Stołowe, gdzie mnie nigdy nie widzieli, a co dopiero z Meridą :). W ogóle z planowania wynikało, że jeśli zepnę poślady to tęsknotę utnę dużo wcześniej niż planowałem ;). W drogę zatem, zapakowano co rozpakowano, wody ze schroniska nabrano i wyruszono.

Plan był żeby uderzyć w zielony rowerowy i jechać nim na wschód. Tempo bardzo dobre, w głowie myśli o spotkaniu. I to przez pośpiech na jednym ze zjazdów przegapiłem oznaczenie i źle pojechałem, robiąc sobie pętle i lądując niemal znów w schronisku... Obranie innej drogi i "szybki" powrót na zielony, tam znów się gubiłem bo brakowało oznaczeń. Częste rzucanie roweru w krzaki i poszukiwania. Czasami zadanie ułatwiały taśmy z MTB Challenge, które niedawno odbyło się w tych rejonach. Zresztą po trasach Sudety MTB Challenge dane mi było jeździć całkiem sporo. Odnaleziony zielony pozwolił na spokojne kierowanie się w stronę granicy do zielonego pieszego, który czasem był moim głównym szlakiem (ale wciąż się nie lubiliśmy :P). Wdrapując się na Czarnocha ujrzałem pierwsze promyki słońca od bardzo dawna ;) aż uwieczniłem na zdjęciu z wrażenia. Mały popas w nielicznych promieniach słońca i dalej, ku rozwidleniu szlaków, gdzie planowałem skrócić sobie drogę i pooglądać jak to się ma z tymi szlakami rowerowymi u Czechów.

W chwilę po rozkręceniu skoku i wjechaniu na niebieską czeską trasę rowerową, poczułem się jak w innym świecie. Nagle stan drzew dużo lepszy, szlak genialnie przygotowany pod rower, wspaniale zabezpieczone ściany skalne, zbocza. No aż mi było głupio i (licznych! Jedyni rowerzyści jakich spotkałem byli Czechami, Polacy co z Wami : <. Pomijam fakt, że w polskich górach spotkałem 1 [jedną] osobę przez cały wyjazd) napotkanych rowerzystów witałem słowem "ahoj" zamiast naszego polskiego cześć...

Pogoda zrobiła się przepiękna w chwilę po minięciu granicy. Wyszło słońce, na niebie widniały też przepiękne duże obłoki chmur, moim oczom ukazały się niesamowite widoki na czeskie wzgórza i wyższe góry widoczne w oddali. Genialna zieleń, rozległe tereny w idealnym stanie. Jedna wiocha, druga wiocha. Jechało się świetnie. Aż zapragnałem muzyki i na otwartych terenach gdzie moje oczy błądziły w każdą stronę, wyciągnąłem z plecaka MP3 :). Cud, miód i orzeszki, choć organizm trochę zmęczony.

Wreszcie dojechałem do Bozanova i skierowałem się w stronę granicy i Radkowa, gdzie wjechałem na Szosę Stu Zakrętów i gryzłem asfalt aż do O.O.Ś. Wrota Pośny, na parkingu spostrzegłem że skala mojej mapy zrobiła mnie w bambuko i trasy rowerowe wcale się nie łączą, robiło się późno a podjazd szosą dał w dupę, nie chciałem objeżdżać tylko skrócić jakoś drogę - padło na żółty szlak, który był stromy ale krótki. Postanowiłem że wolę poprowadzić i szybko mieć z głowy. Chciałem to szybko myknąć bo to teren Parku Narodowego a do tego jeszcze ten cały akronim O.O.Ś., którego rozwinięcie poznałem dopiero potem.. Obszar Ochrony Ścisłej. Zaczął się więc żółty, stromawy podjazd pokonany żwawym tempem i nagle skręca w lewo. O kurwa. Niewiele brakowało tam do pionu, a do pokonania dano mi skalne bloki i jebitne skalne telewizory. Droga wydawała się nie mieć końca a ja za każdy metr, gdzie mogłem stabilnie stać i zdjąć rower z barków błogosławiłem całym ciałem. Bez przerwy bo bałem się dość obfitego w zera mandatu, parłem do góry modląc się żeby nikogo nie spotkać. Merida na plecach, w rękach, targana po kamieniach żeby tylko wejść kolejny metr do góry. Skrajne wyczerpanie, co chwilę się ślizgałem, rower leciał z rąk. Nie wiem co bardziej bolało, uda od jazdy czy ręce i barki od noszenia, pchania, ciągnięcia. Kiedy myślałem, że to kolejna trasa "BEZENDU", wreszcie pojawiła się normalna trasa. Umarłem, ale musiałem jechać dalej. W myślach było, że teraz fajny zjazd do schroniska i jakakolwiek forma noclegu (bo czy namiot wolno rozbić nie wiedziałem). Ale Góry Stołowe postanowiły dać mi kolejnego kopa w dupę i do schroniska jechałem nudnym szerokim szlakiem przez pola, oczywiście pod górkę. Dużo później niż zakładałem wtoczyłem się do Schroniska, gdzie mega uprzejma Obsługa poinformowała, że namiocik jak najbardziej można rozbić. Polać Im! A propos polania - zmęczony i wypruty z sił i chęci do jazdy, spytałem od niechcenia czy mają piwo. "Jasne". Lekko rozochocony spytałem po ile "5zł". Totalnie zorgazmowany rzuciłem żartem - to może jeszcze Żubra macie? "Tak mamy". Gdy wstałem z podłogi krzyknąłem pełne wigoru "TO PROSZĘ DWA" i udałem się na miejsce wiecznego spoczynku za schronisko :P.

Namiot rozbity, chłodno się robiło więc się poubierałem. Komórka poszła do ładowania a ja wziąłem się za robienie jedzenia. Wrzątek nawet darmowy mieli!!! Wszystko szamane pod namiotem, w oddali jakieś religijne pierdolenie z okolic ogniska, bo jacyś niepełnoletni obrońcy krzyża przyjechali. Na szczęście potem zaczęli śpiewać normalne piosenki. Próba wyprania odzieży, próba wysuszenia (nieudana bo w nocy i nad ranem popadało, i wilgoć była spora), ja sam udałem się pod prysznic gdzie przeżywałem orgazm za orgazmem i dowiadywałem się o kolejnych ranach kłutych, szarpanych czy też ciętych, jakie powstał na moim ciele i dawały o sobie znać pod naporem ciepłej wody. Potem szukanie zasięgiu i rozmowa z Moim Naczelnym Motywatorem, który został na Śląsku ;). Następnie trochę planowania, dorwałem się też do pisania małej relacji na kartce i wreszcie śpiurkać. Zmęczony masakrycznie, jutrzejszy dzień planowałem także bardzo ambitnie, ale planowałem też wreszcie się trochę wyspać :P


Ochoczo nastawiony do dnia. ..chyba :P


A prądu dla nas nie mieli : <


Moja membrana :D


Widoczek na schronisko


A tu był ładny widoczek więc nawet uwieczniłem Meridę. Nie wiedziałem tylko że niedługo znów będę mógł ją stamtąd uwieczniać :/


Znalezione =P


Miejsce pierwszych promieni :P


Serwisik. Myślałem że to coś z przednim heblem więc zdjąłem koło czym rozstroiłem sobie idealnie zrobiony hamulec na parenaście następnych kilometrów. A okazało się, że to jakiś kamień utkwił w oponie i uderzał o ramę...


Czeskie strony :)


Czeskie strony, czeskie pola. Nie mogłem oderwać oczu. I jak ciepło się zrobiło! Mrrr. I sucho :p


Gdy byłem ubrany w oczojebną pomarańczową kurtkę a na plecaku miałem oczojebny różowy (dzięki Alpinus... :P) pokrowiec przeciwdeszczowy, WSZYSTKIE krowy czy inne byczki lampiły się na mnie niemiłosiernie. Caaały czas, podążając za mną łbem :P. Czułem się TAKI sławny! (:


Te widoczki mnie zakoffały :P


O.


Żółta masakra Meridą mechaniczną


Żółta masakra Meridą mechaniczną


Domek za schroniskiem (genialnym! polecam.)


Moja suszarnia :P

Przełęcz Okraj -> zielony graniczny -> Chełmsko Śląskie
40km, 2000 metrów w górę

Pobudka przed 5 rano i zwijanie sprzętu. Zimno, mokro i śpiąco. Na sam początek miłego dnia dalsza część podjazdu do granicy. Rześkiego, dość =P. Na Przełęczy Okraj melduję się niedługo po wyruszeniu. Chciałem do schroniska, podładować sprzęt i pobrać wrzątku aby zjeść jakieś spóźnione śniadanie. Ale schronisko pozamykane na cztery spusty, jakby od lat było nieczynne :P. Zresztą całe to przejście graniczne to jedno wielkie miasto duchów. Sklep chyba dawno towaru nie widział. Nie było więc co tam długo siedzieć, zwłaszcza że pogoda bardzo szybko się popsuła (przywitało mnie rano czyste niebo), przyszły chmury, mgła i mżawka. Rzut oka na mapę i już wiedziałem, że tego dnia smaczek czyli wspinaczki i zjazdy szlakiem granicznym, poprowadzonym wierzchołkami gór. Krówka fullka, jej gumki-ciągutki i (nie)dzielny dżokej ruszyli więc zielonym. Szlaczek mrr, wszystko w siodle i bardzo miłe do jazdy. Tylko widoków brak, bo ledwo widać po czym się jedzie :P. Zimno, mokro i nieprzyjemnie. Tak mijał czas, aż brakować zaczęło zapasów, skręciłem więc do wsi i zakupiłem przedziwną i przeohydną wodę mineralną, chlebek i zwyczajowe kalorie w czekoladzie. Z wiochy wybyłem czerwonym rowerowym ponownie do granicy, złapać ponownie mój zielony szlak. I tu zaczęła się kilkugodzinna katorga.

Szlak jak w Bieszczadach, totalnie zapomniany. Przywitał mnie MEGA wypaśnym błotem, gdzie zaliczyłem kilka gleb, nie wiedząc i nie widząc gdzie w ogóle jadę. Szerokość "szlaku" była równa połowie szerokości kierownicy krówki fullki, o wygodzie jazdy nie było więc mowy. Duży plecak także nie ułatwiał zadania. Szlak pełen błota, wody, powalonych drzew, krzaków rosnących wszędzie. Ale to był dopiero początek. Potem szlak przestał istnieć, tylko co pewien czas na losowym drzewie widniało oznaczenie, ale czułem się jak w przeprawie przez las. Nie było gdzie uciekać, więc brnałem tak BARDZO powoli, bijąc kolejne razy rekordy w ilości przekleństw na sekundę kwadratową. Sporo było w tym wszystkim podejść, co tym bardziej mnie demotywowało. Pogoda także nie poprawiała nastroju, wciąż mokro i nieprzyjemnie. Całe ciało miałem już pokłute, poobdzierane. Rower oblepiony błotem, liśćmi. Tu i ówdzie powtykane co kilka metrów jakieś gałęzie. Masakra ta ciągnęła się bez końca a kolejne spojrzenia na mapę oznajmiały iż tego wyrypu jeszcze trochę... W życiu nie widziałem dłuższego "trocha" :P. Po drodze trafiały się jeszcze z 3 odcinki, które zryte przez samochody leśników były krainą błota i rozkoszy. Odcinki, gdzie całkowicie gubiłem szlak i zostawiając Meridę w błocie chodziłem w różnorodne ścieżki i szukałem oznaczeń, wreszcie jebiąc to totalnie i jadąc na własne wyczucie.

Wreszcie jednak zobaczyłem w oddali DK numer 5. Cel widoczny lecz słabo osiągalny, do pokonania jeszcze parę hektarów pokrzyw o wzroście dwóch metrów i jedna wodna przeprawa. Nie wiadomo było gdzie oni w ogóle widzą tu jakiś szlak, zero wydeptania, ZERO ABSOLUTNE. Ten szlak nie istnieje. Zamiast pokrzyw postanowiłem po raz kolejny przyjąć na klatę pokopanie prądem z ogrodzenia i przeprawić się sąsiednim polem. Tak więc testując kolejny raz odporność tylnej zmieniarki XT na roślinność, dotarłem do rzeki. Przede mną kolejny myk przez ogrodzenie i...most. A raczej to co zostało z tej pewnie przedwojennej konstrukcji oO. Dwie mokre i śliskie belki. Ja, plecak i SPD-ki? Niee... Postanowiłem poszukać zejścia do rzeki i wjeb... się w nią tak jak stałem, w końcu w butach i tak było już mokro :P. Tak oto kilkadziesiąt metrów dalej jak ten dzikus wyłoniłem się z puszczy i podzieliłem przez telefon wrażeniami, odpoczywając i klnąc na przygranicznym parkingu :P.

Lubawka, DK5.
Chciałem ambitnie dalej jechać granicą. Plany me zmieniło spojrzenie na mapę, to wszystko wyglądało tak samo. Nie chciałem tego przeżywać ponownie, bo to była tylko strata czasu i energii, o najważniejszym - ochocie do jazdy - nie wspominając. Zresztą gdy ruszyłem w dalszą drogę i zobaczyłem że oznaczenie szlaku zielonego widnieje na przydrożnym drewnianym kiblu a następnie gubi się w masie krzaków i innych traw czy drzew - stwierdziliśmy z krówką solidarne "pierdole zielone" i dając popis równy utworom Mozarta, poszumieliśmy laćkami sunąc po DK5 w kierunki centrum i odbicia Międzynarodowym Rowerowym na Chełmsko Śląskie i do granicy. Tam odbicie znów na zielony, który trochę po drodze gubiłem bo prowadził przez jakieś dziwne pustkowia i tak oto dotarłem znów do granicy, do czerwonego i do wiat turystycznych. Foch na nie i zjazd trochę bardziej na wschód, gdzie znajduję następną wiatę położoną już trochę lepiej, choć wciąż zaraz przy szosie, na widoku. Nieprzyjemnie, ale zaczynało porządnie lać a ja miałem już dość, sprzęt także wołał małe "muuuuu" o minimalną choćby ilość oleju.

Obóz rozbito na łądnej wiacie, namiot bez tropiku. Szybko zabrałem się za małe ognisko, które i tak dało w cholerę dymu bo wszystko mokre. Wreszcie ciepła herbata, dobre jedzenie, kiełbaski z ognia. Niebo! Szybki serwis (czytaj: benzyna i olej, plus troche czyszczenia goleni i napędu z roślin), przepakowanie, próba wysuszenia mokrych rzeczy (i w tym momencie wkładki do moich SPD zmieniają kształt od ognia :P) i od razu w kimę, gdzie doznaję jeszcze kilku schizów gdy parę samochodów zajeżdża na pełnych obrotach na parking przed wiatą, trzaska drzwiami i odjeżdża z boksowaniem kół. W końcu zmęczenie bierze górę.

Przełęcz Okraj, zamknięte schronisko, sklep i brak wyraźnych oznak życia :P


Napotkana wiata daje chwilę odpoczynku od ulewy, wiatru i zimna. Suszenie i szybkie jedzenie. Krótki serwis bajka


Zielony szlak graniczny, masakra. Masakra. MASAKRA.


Zielony to nie będzie tego dnia dobry kolor


:*


:~ :/


Ta. Weż po tym przejdź z rowerem. No lepszego zakończenia naszej przygody z zielonym szlaczkiem być nie mogło


Ulanowice (Podlesie) - PRZEPIĘKNE miasto, polecam gdy ktoś bedzie w okolicy :)


Miejsce okupowane na czas nocy, a.k.a. nocleg

Jelenia Góra -> Karpacz -> Granica
30km, 1830 metrów w górę

(Pierwszego dnia padł licznik więc dystanse z mapy, co w sumie i tak planowałem zrobić. Podjazdy również z map, plus sprawdzanie z bikemapą)

Z Zabrza pociągiem do Jeleniej jechałem ponad 7 godzin, mimo licznych przesiadek PKP stanęło na wysokości zadania i z powodzeniem zawiozło mnie i moją krówkę fullówkę w tereny bardziej rozpieprzone pod względem regularności izolinii :). Co do minuty! Na początku kible, z Wrocławia dane mi było przewieźć Meridę w wagonie typu "bonanza" :) myślałem że to bardzo zła opcja, ale na samym końcu wagonu mała klitka idealnie wdała się w romans z Meridką. Budząc powszechne zainteresowanie podróż siłami elektryczności zakończyłem na peronie w Jeleniej, gdzie nadszedł czas aby dobić amortyzatory bo na kierownicy namiot a na plecach reszta dobytku. Myślałem czy jechać do Świeradowa jak planowałem, próba wbicia się w PKS-a z rowerem nieudana, więc postanowiono że na Singltrek pojadę kiedyś bez takiego bagażu :). Zresztą potem musiałbym się użerać z Karkonoskim Parkiem Narodowym, a tego chcieliśmy uniknąć.

Wyjazd z dworca i szukanie kompresora, potem wjazd w park i przejazd żółtym szlakiem. Centrum miasta a taki fajny terenek! Świetne miasto. Dalej krążenie i błądzenie po "przedmieściach" tegóż miasteczka, szukając oznaczeń żółtego szlaku. Długi tego dnia dane mi było nim jechać, cały czas na południe. Pojawiały się pierwsze górki (dosłownie), zaczął się teren. Pierwszy szczyt 483 metry ale z góry baaaardzo ładny widok! Niestety zjechać się nie dało bo w tą stronę ktoś postanowił ludziom ułatwić życie mnóstwem schodków... Przekonałem się jak ciężki jest rower z pełną torbą podsiodłową, laćkami i namiotem na kierownicy :P i jeszcze nie można za bardzo nieść na plecach bo plecak blokuje.

Dalej żółtym i dojeżdżam do ruin zamku, na których jak sobie przypominam już kiedyś byłem :P tylko że byłęm bardzo mały :]. Zjazd dość dobrze zapamiętanym szlakiem, potem wspinaczka na źródło przy Kapliczce św. Anny, gdzie trzeba nabrać wody do ryja i przebiec wokół kapliczki siedem razy, aby spełnić życzenie miłosne. Jako że jako młody zjeb już tak biegałem i chyba się nie spełniło (bo nie pamiętam :P), to darowałem sobie, zwłaszcza w SPD :P. A o rowerach nic nie napisano ;). Nadszedł czas na zjazd i rozstanie się z żółtkiem, ku krwistej czerwieni. Wpadam do Karpacza kojącym kolorem zielonym, przez uliczkę obok byłej już stacji PKP, obecnie w rozbiórce. Plan był taki aby ten dzień szybko zakończyć i odpocząć, ale pole namiotowe bardzo mi się nie podobało, a właściciela nie było. Bardziej u góry miasteczka pamiętałem dwa fajne pola namiotowe więc pojechałem sprawdzić, choć na mapie ich nie było. I mapa tym razem miała rację :P. Widać moda na jazdę z namiotem przemija dość ostro, na miejscu tworzą kolejne ekskluzywne ośrodki SPA czy noSPA. Postanowiłem że tego dnia jednak bez komfortu i pojadę kawałek w góry. Kawałek bardzo się wydłużył i zrobiłem dużo więcej niż zakładałem, zmęczony pod koniec już niesamowicie. Po drodze trzy przeprawy przez strumyki, z zatopieniem roweru włącznie, na szczęście szybko wyszarpnięty z lodowatej wody namiot nie zdążył się zbyt zmoczyć. Po drodze lało, a ja szukałem miejsca na stromym podejściu. Zrezygnowany, z zapadającym zmrokiem postanowiłem że już trudno - i rozłożyłem namiot na lekkiej stromiźnie. Wiem że tego się nie robi bo się potem żałuje, ale cóż :P. Deszcz się uspokoił, ale Merida na wszelki wypadek schowana pod szybko zbudowanym szałasikiem z drzewek ;). Ja w namiocie zabrałem się za przygotowywanie szamania, które prefabrykowano w domu. Opatentowany przeze mnie makaron z piersią z kurczaczka, groszkiem i sosikiem pieczarkowym. Miód w mojej pełnej błota i zmarzniętej gębie. Mimo iż nie lubię miodu, porównanie pozostaje adekwatne, I guess =P. Do jedzonka Rogaczek, po dłuższej przerwie :). Tak więc pierwsze miejsce noclegowe to okolice opuszczonej osady Budniki, gdzie w I połowie XIX wieku biegła droga przemytnicza ;). "Tabaczana Ścieżka". Zresztą pozostałości ów osady miałem wokół siebie w ilościach dość znacznych, ciekawie całkiem - jak w jakichś azteckich ruinach ;)

Pierwszy widocek i pierwszy telefon ;). Górecka Witosza


"zjazd" z górecki :P


Ktoś postanowił szlakiem prowadzić bydło a pole sobie otoczyć sobie ogrodzeniem pod napięciem.. <3. Myślałem że mniejsze napięcie płynie w takich ogrodzeniach :P a po 4-5 razie miałem dość :P


Ruiny zamku HHHenryka


Jedna z przepraw za Karpaczem, wokół ulewa a ja się musiałem zmoczyć od dołu :P


Domek :)


Obiadek i Żuberek

Znów wszystko na ostatnią chwilę, znów pośpię może z godzinę... ;)
Plecak bardzo minimalistycznie zapakowany, jestem z siebie dumny :P. A i tak pewnie za dużo. Śpiwór wybrałem ciepły bo noce mogą zaskoczyć. Namiot pod kierownicę, podsiodłówka zapełniona do granic możliwości. Gaz i napalm w plecaku, jednak celowanie w ogniska ;). Bo jak to pod chmurką!

Namiotem i rowerem w Sudety :). Do dwóch tygodni może się wyrobię :P. Kierunek Jelenia Góra, Świeradów Zdrój -> Singltrek pod Smrkiem i potem w góry, sudecki wyryp na wschód :)